అలలు రాళ్లకు కొట్టుకొని అరిగి పోతున్నయి.
అలిసిన సూర్యుడు సాయంత్రాన్ని చూచి సిగ్గు పడుతున్నాడు.
నీడలు మరీ పొడుగయి కరిగి పోతున్నయి
చీకటి భయం భయంగా కమ్ముకుంటుంది ఎందుకు?
కొంచెం సేపయితే తనదే రాజ్యమని దానికే తెలియదు!
మునిగాళ్ల మీద లేచినా నాన్న మోకాళ్లే కనబడినప్పుడు ఒక భయం ఆదరమయింది
పగలు రాత్రి గడియారానికి కూడా తెలియవు
బతుకు యంత్రంలో సాయంత్రం నలిగి పోయింది
గాజు కళ్లలో కాంతి తళుక్కుమంటుంది. సంగీతం వింటుంది
రాత్రి ముదిరే లోగా మహెఫిలె ముషాయిరా సాగుతుంది
కన్నీళ్లు ఆ లోపలే ఇంకిపోనీ!
పంచుకునేందుకు ముచ్చట్లు ఎన్ని లేవు గనుక!
ఉదయం భాష హుషారు1
ఆసుపోసిన అనుభవాల తుంపర
పూలూ ఉన్నయ్ ముళ్లున్నయ్1
చిటికెన వేలు పట్టుకుని నడుస్తున్న తెలివి ఎంత రుచి?
అలలు రాళ్లకు కొట్టుకొని మురిసి పోతున్నయి
రంగుటద్దాలలోంచి చూస్తే వెలుతురు కనబడదు
అందరూ మోసే వారే అయితే పల్లకీ ఎక్కేది ఎవరు?
అగ్బరూ రాజ్యమేలాడు, అనామకుడూ రాజ్యమేలాడు
శిలాశాసనాలు వేయడం ఇద్దరూ మరిచిపోయారు
అడుగుజాడలను అలలు తుడిచేస్తాయి
శిలాస్తంభాలు కూడా గాలికి అరిగిపోతాయి
ఫలకం మీద పేరెక్కే దాకా అడుగులు పడుతూనే ఉంటాయి
దాద్ ఉన్నా లేకున్నా ఇర్షాద్ ఉంటుంది!!
మవునంగా నా కవితను మనసుల మీద చెక్కుతాను1
ఆనందంగా మరో సాయంత్రం అవుతాను!
No comments:
Post a Comment