అంతా చెత్త!

మూర్తి తల వంచుకుని దిగులుగా కూచుని వున్నాడు. అతను నిజానికి చలాకీ కుర్రాడు. కష్టపడి పనిచేస్తాడు. సుభాషిణి అక్కడికి వచ్చింది. ఆమెను ఆఫీసులో అందరూ చిన్నబాసు, చిన్నభాషిణి అంటారు. అందరితోనూ కలుపుగోలుగా ఉంటుంది మరి! తాను సీనియర్‌నన్న సంగతి ఆమె పట్టించుకోదు.

సుభాషిణి: ఏం వాయ్ మైడియర్! ముఖం వేల వేశావు? నిన్నటి మీటింగు ఎలా నడిచింది?
మూర్తి: గుడ్ మార్నింగ్! మీటింగా? ఆఁ ఏదో! నడిచింది. అంతే!
సుభాషిణి: చూస్తేనే అర్థమయింది. పరుగెత్తలేదని, ఏమయింది?
మూర్తి: ఏముందీ, మామూలే, ఆయన ఎలాగూ ఉగ్రమూర్తి. పెద్ద బాసు ఎవర్ని నములుదామా అని ఎదురుచూస్తుంటాడు. పోనియ్యండి. ఎందుకిప్పుడు?
సుభాషిణి: చాలా కష్టపడి ప్లాన్ తయారు చేసినట్టున్నావు? ఏమన్నాడు దాని గురించి?
మూర్తి: ఏముందండీ, ఆయనను ఎవరు మెప్పించగలుగుతారు? నేను కష్టపడి, తెలివిగానే పనిచేశాను. ఆ మాట నేను అనుకుంటే చాలా? ఆయన అనుకోవద్దూ?
సుభాషిణి: ఏమన్నాడాయన ఇంతకూ?
మూర్తి: ‘మొత్తం చెత్త’ అన్నాడు.
సుభాషిణి: నీవు రాసిన ప్లాన్‌లు నేను చూసాను ఇంతకుముందు. ఈ సారి కుదరలేదుగానీ. బాగా రాస్తావు. ఎందుకని ఆయనకు అంత చెత్త అనిపించిందో. ఇంతకూ ఏమన్నారాయన?
మూర్తి: ఏముందీ! పనికివచ్చే ఆలోచనలు కావు. అమలు చేయడం కష్టం.. అలాంటివేవో!
సుభాషిణి: నిజంగానా!
మూర్తి: ఆయన తీరు చూస్తే, నచ్చనిది నా పనా? లేక నేనా? అర్థం కాలేదు. చచ్చీ చెడీ పనిచేస్తే, ‘అంతా చెత్త’ అంటే, నాకు మాత్రం చచ్చే కోపం వచ్చింది. నా కష్టమంతా కాలువలో పోయింది!
సుభాషిణి: కోపం వస్తుంది, ఎవరికయినా? మరేమయింది తర్వాత?
మూర్తి: ఏమీ లేదండీ. ఆయనకు నా మీద ఏదో ఉంది!
సుభాషిణి: అంటే ఆయనకు నీ మీద తప్ప, నీ పనిమీద కోపం కాదనేనా, నీవనేది?
మూర్తి: బాగా చెప్పారు. నాకు ఈ మాట ఇప్పుడు అర్థమయింది!
సుభాషిణి: నేను అర్థం చేసుకోగలను. ఆయన మరీ తీవ్రంగా మాట్లాడితే, మనసు గాయపడి తికమకపడిపోయి ఉంటావు.
మూర్తి: ఏం పడ్డానో నాకే గుర్తు లేదు. నాకేమీ అర్థం కాలేదంటే నమ్మండి!
సుభాషిణి: ఒక్క క్షణం. ప్లాన్ పనికిరాదంటే ఏమిటి అర్థం? ఆ మాటకు ఏమని జవాబు చెపుతాము? అదొక జనరల్ కామెంట్ లోపం ఏమిటో ఎందుకు చెత్తో ఒక్క ముక్క చెప్పారా ఆయన? నీవయినా ఆ సంగతి అడిగావా? బాగాలేదంటే, ఏం బాగాలేదో అడిగే పనిలేదా?
మూర్తి: నిజమేనండీ! బాగా చెప్పారు చిన్నబాసూ! నాకు బుర్ర ఖాళీ అయింది. కళ్లు తిరిగాయి. ఇలా అడగవచ్చునని తోచనే లేదు! నమ్మండి!
సుభాషిణి: నిజమేనయ్యా! అలాగే ఉంటుంది. కష్టపడి, చెప్పిన పని చేసుకుని వెళ్లావు. శభాష్ అంటారనుకుంటే, తిక్క కుదిరింది. అట్లాగని తల వంచుకుని తిరిగి రావడమే?
మూర్తి: బాగా తెలుసుకున్నారండీ. ఆయన ముందునుంచి బయటకు వస్తే చాలనిపించింది. లేకుంటే ఏమని తల మీదకు తెచ్చుకుంటానో తెలియలేదు.
సుభాషిణి: చూడూ! అందరూ ఆయనకు ఉగ్రమూర్తి అని పేరు పెట్టనే పెట్టారు. ఆయనకు నీ మీద ప్రత్యేకంగా కోపమని నీకు తోచింది. నీ పని బాగుందని నమ్మకం లోపల ఉంది. ఆ సంగతి అడిగే ధైర్యం మాత్రం కుదరలేదు. అంతేనా?
మూర్తి: నా మెదడును పుస్తకంలాగా చదివేశారు మీరు. వివరం అడగాలని లోపల ఉంది. కానీ అవాక్కయ్యారా? లెవెల్లో బొమ్మయి నిలుచున్నాను. ఇప్పుడనుకుని ఏం లాభం. గత జల సేతు బంధనం!
సుభాషిణి: పెద్ద మాటలు మాట్లాడుతున్నావు వైరాగ్యం లెవెల్లో! ఆయనేదో అన్నాడు. నీవేమీ అనలేదు. మీ నాటకం తెరదిగలేదని నాకు అనిపిస్తున్నది. ఆయన మరెందుకో చికాకుగా ఉన్నారేమో? లేక విషయం అర్థం కాలేదేమో? ఇప్పుడయినా, చెత్త అనే మాట వాడకుండా గౌరవంగా, ఏం మార్పులు చేయమంటారు లాంటి డయలాగుతో నాటకం కొనసాగించవచ్చేమో?
మూర్తి: ఇంకానా? లాభం ఉంటుందంటారా? కానీ మీరంటే నాకూ అర్థమయినట్లుంది. ఇంకొంచెం సంగతులు బయటకు వస్తే రావచ్చు. ప్లాను మారాలా? లేక నేను మారాలా తేలిపోవచ్చు. ఆయన మనసు గురించి అనుకున్నాను తప్ప, నిజం తెలియదు మరి. ఊరికే ఏదో అనుకుని మనసు పాడుచేసుకున్నానంటారా?
సుభాషిణి: వదిలెయ్! గౌరవంగా మరోసారి ఆయన ముందు నిలబడు! ఆయన మూర్ఖుడు మాత్రం కాదు!
మూర్తి: సరే బాసూ! ముందు ఈ తలలో బరువు దిగనీయండి! నాలుగు రోజులు ఆగి తిరిగి వెళతాను. సమస్యేమిటో తెలిసిపోతుంది. పాతసినిమా చివర్లోలాగా ‘నా కళ్లు తెరిపించారు’ లాంటి డయలాగు చెప్పాలనిపిస్తోంది! థ్యాంక్స్! చిన్నబాసూ!
***
ఇక మీ కోసం: ఈ సంభాషణలోని ఒక్కొక్క డయలాగునూ వివరంగా చర్చించండి! బతుకులో ఏ విషయం గురించయినా, కార్యకారణాలతో సహా ఇలాంటి చర్చ అవసరమేమో మీరే గమనించండి.